Warto prozę czytać
Bez umiaru, z namiętnością.
I tak dobranoc mówić,
Każdej z gwiazd
Zburzyć usta
Lawiną epitetów.

Nie ma sensu prozy uprawiać,
Każda polegnie materia
Pod jej paluchami
Brudnymi, szarymi od życia.

Otrzymując obraz można nie tylko nań patrzeć, ale również coś zobaczyć.

Śmieszni wszyscy,
Którym się wydaje,
Że śmierć ominą wiaduktem,
Zbawienie podniosą z chodników,
A okrążenie świata
Zagwarantuje jego przychylność.
Z perspektywy zbyt ufnych
Sobie jedynie i kartom,
Nie ma złej drogi.
(Wszak tylko z niej
Widzi się dobrą).

Chwieją ludzie
Stabilność ciszy
Świata całego
Wznosząc larum
Przestraszonych wiarków.
Nas zdradziły chmury
Nie donosząc próśb
Wyżej i wyżej.