Odkąd sięgam pamięcią
Kawa stanowi głębię czerni,
Oregano pachnie soczystym latem,
Deszcz nie deszczem,
A prysznicem aniołów.
I tylko czasami, gdy
Dystans się zmniejsza,
Serce maleje do rozmiarów wiśni,
Pustka głucha dudni w brwiach,
I namiętnie całuje się z tęstknotą.

Fascynował śmiałymi nawykami.
Szczególnie poszerzaniem sowich
Źrenic, piór i horyzontów
Za pomocą herbaty
Mocnej jak kolor jego oczu.

W zwracaniu długów
Utonę na pewno.
Mogłabym mowić 'dziękuję'
Mogłabym.
Ale eufemizmy są passé.

Pilnuj realizmu moich marzeń,
By nie starł na piach, nie uwiódł.
A jeśli skoczę w nałogu wiary,
Że mam dorodne i silne skrzydła,
Pozbieraj z dna moje pióra
I oddaj na perukę dla pragmatyków.

Wiele już widzieliśmy.

Słonia w fortepianie,

Tęczę pod wiatą przystanku

Przemieszczające się światło.

Wiele znamy odpowiedzi.

Wiemy jak smakuje rytm

Toczący wszystko:

Pociągi, serca,

Widmo tęczy i krok słonia.

Mnóstwo znamy odpowiedzi.

Czas zawieruszony

Rysuje kółko na piasku.

Cieszymy się i nazwiemy

Ubogie poletko wolnością.

Bardzo jesteśmy naiwni

W tym nieszczerym polu

Kołyszącym trawą-mową

Usypiając świadomość naszą.

Czuć sierpień
W mokrych liściach,
Przepalonym piasku
I wyblakłych butelkach.

Jesień lata
Jesieni nie równa.
Wywraca do góry
Źrenice jednookich kwiatów.

Znów szukam znaków,
Potwierdzenia szukam,
Że do zimy
Droga wciąż daleka.

Dzisiaj się przeraziłam.
Nie na żarty.
Na serio. 
Na prawdę.

Że poszło coś krzywo,
Że na ukos, na złość.
Że niebo z premedytacją 
I w nos cios przez serce. 

Że cała bajka,
W którą wierzy 
Świata część znaczna
To tylko... bajka. 

Że upiję się na smutno, bo:
- młodość zwiała za pieprzem,
- naiwność i piastunka głupców,
- nie tak, źle, za mało. 

Lecz szybko mi przeszło. 
Nadal jesteśmy na chmurach,
Choć trochę za nisko.
Choć jednak za nisko.

To nienaturalne:
Nie tęsknić,
Obce nad głową
Nosić niebo,
Nadrabiać szczudłami
Odległość do gwiazd,
I łamać sobie żebra
Z każdym upadkiem.