Odkąd sięgam pamięcią
Kawa stanowi głębię czerni,
Oregano pachnie soczystym latem,
Deszcz nie deszczem,
A prysznicem aniołów.
I tylko czasami, gdy
Dystans się zmniejsza,
Serce maleje do rozmiarów wiśni,
Pustka głucha dudni w brwiach,
I namiętnie całuje się z tęstknotą.

Fascynował śmiałymi nawykami.
Szczególnie poszerzaniem sowich
Źrenic, piór i horyzontów
Za pomocą herbaty
Mocnej jak kolor jego oczu.

W zwracaniu długów
Utonę na pewno.
Mogłabym mowić 'dziękuję'
Mogłabym.
Ale eufemizmy są passé.

Pilnuj realizmu moich marzeń,
By nie starł na piach, nie uwiódł.
A jeśli skoczę w nałogu wiary,
Że mam dorodne i silne skrzydła,
Pozbieraj z dna moje pióra
I oddaj na perukę dla pragmatyków.

Wiele już widzieliśmy.

Słonia w fortepianie,

Tęczę pod wiatą przystanku

Przemieszczające się światło.

Wiele znamy odpowiedzi.

Wiemy jak smakuje rytm

Toczący wszystko:

Pociągi, serca,

Widmo tęczy i krok słonia.

Mnóstwo znamy odpowiedzi.

Czas zawieruszony

Rysuje kółko na piasku.

Cieszymy się i nazwiemy

Ubogie poletko wolnością.

Bardzo jesteśmy naiwni

W tym nieszczerym polu

Kołyszącym trawą-mową

Usypiając świadomość naszą.